Πρωτομαγιά ή όπως συνηθίσαμε να την λέμε ιστορικά Εργατική Πρωτομαγιά.
Μία ημέρα που μένει χαραγμένη στην μνήμη μας και που αναπολούμε πλέον τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν για ένα εργατικό δίκαιο, ανθρώπινο και που θα έδινε ελπίδα για την ζωή και το αύριο του εργαζόμενου.
Λέω αναπολούμε πλέον τους ανθρώπους αυτούς γιατί ιδιαίτερα σήμερα οι αγώνες τους τείνουν να γίνουν μία απλή ανάμνηση.
Τα εργατικά κινήματα, συνδικάτα του σήμερα στην Ελλάδα με τίποτα δεν έχουν σχέση και δεν μπορούν να συγκριθούν με τα αγωνιστικά κινήματα του 1893 και μετά.
Σήμερα απλά βλέπουμε συνδικαλιστές του προσωπικού και κομματικού βολέματος που σε αρκετές περιπτώσεις αναβαθμίστηκαν σε Βο(υ)λευτές που ψήφησαν αντεργατικά μνημόνια που δεν ισοπέδωναν απλά τον μισθό αλλά και την αξιοπρέπεια μας, ξεχνώντας τι υποτίθεται ως συνδικαλιστές πρέσβευαν.
Συνδικαλιστές ντεκόρ και για τον τίτλο όπως συνηθίζω να τους λέω που απλά και συμφεροντολογικά στις πλάτες των εργαζομένων υπηρετούν τις φιλοδοξίες τους και τις κομματικές γραμμές.
Εργατική Πρωτομαγιά μία ημέρα που συνήθως οι πολιτικοί μας κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις για τους αγώνες που έδωσαν κάποιοι άνθρωποι για καλύτερες εργασιακές συνθήκες.
Είμαι πραγματικά περίεργος να δω ποιος από αυτούς που ισοπέδωσαν την μνήμη αυτών των αγωνιστών με την υπογραφή των μνημονίων θα τολμήσουν να βγουν να μιλήσουν την ημέρα αυτή.
Πραγματικά αν το κάνουν αυτό θα μιλάμε για μεγάλο θράσος και θα αυτογελοιοποιηθούν ακόμα περισσότερο.
Πως θα τολμήσουν να μιλήσουν αυτοί που ισοπέδωσαν κεκτημένα των εργαζομένων;
Πως θα μιλήσουν αυτοί που πλέον δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν στην κοινωνία γιατί τόσα χρόνια μας παραμύθιαζαν και σήμερα λειτουργούν για το κεφάλαιο και τους έχοντες;
Αυτοί που λειτουργούν για την αποδόμηση της Ελλάδας μας και για το συμφέρον ξένων καταπατητών και αρπακτικών που διατυμπανίζουν την συμβολή τους στην και καλά σωτηρία της χώρας μας;
Βαρέθηκα να με σώζουν κόβοντας μου τον μισθό και εξευτελίζοντας την αξιοπρέπεια μου.
Βαρέθηκα να μου υπόσχονται απλά για να με ξεφορτωθούν και μετά να με ξεχνάνε.
Βαρέθηκα να παρακαλάω να πληρωθώ από το κράτος δεδουλευμένες ώρες μηνών σε ένα περιβάλλον εργασίας που οι πολιτικοί άρχοντες δεν μπορούν να διανοηθούν.
Δεν μου πληρώνουν τα δεδουλευμένα αλλά αυτοί μου κόβουν το μισθό και μάλιστα με αναδρομική ισχύ, όπως μου παίρνουν τα χαράτσια επίσης αναδρομικά!!!
Βαρέθηκα να ζω με μισθό πείνας με προοπτική ακόμα πιο χειρότερη, με τους καθημερινούς εργασιακούς κινδύνους να αυξάνονται καθημερινά, με ομηρείες, απειλές, προπηλακισμούς, μαχαιρώματα, πυροβολισμούς και ξυλοδαρμούς και οι πολιτικοί μας προϊστάμενοι να σφυρίζουν αδιάφορα χωρίς να ακούν τη φωνή απόγνωσης μου.
Απαιτώ την αναγνώριση του εργασιακού κινδύνου που βιώνω καθημερινά έμπρακτα.
Θα αγωνιστώ για ότι μου έχουν κλέψει με όλες μου τις δυνάμεις γιατί απλά με σκοτώνουν σιγά σιγά και βασανιστικά ενώ αυτοί με κοροϊδεύουν λέγοντας μου ότι με σώζουν.
Βαρέθηκα τους ψεύτες που λένε τα πάντα απλά για τον ψήφο μου.
Ας μη μιλάνε λοιπόν για τους αγώνες των εργαζομένων και την Εργατική Πρωτομαγιά και την ημέρα αυτή να κρυφτούν στο σπίτι τους.
Δεν δικαιούνται να μιλάνε αυτοί που αδιαφορούν για τον εργαζόμενο.-
Κωστελέτος Αντώνης
fylakhkerkyras.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου